من و خدا

امروز دوستي برايم مطلبي فرستاد با اين عنوان: سلامت روان در دو چيز خلاصه مي شود، مسوليت پذيري و واقعيت پذيري. فكر مي كنم بعد از سالها قبول كرده ام روحيه حساسي دارم كه مي تواند ريشه در كم بردن اعتماد به نفسم داشته باشد. مضاف براينكه گاهاً توقعم از زندگي يا آدمها و واكنشم نسبت به وقايع ناخوشايند سر وشكلي تا حدي تشديد شده و نامعقول به خودش مي گيرد. شايد بتوان گفت گاهي فانتزي هايم را جايگزين حقيقت ميكنم. خودإگاه شدن اين قضيه فوايد زيادي داشته، كنار آمدنم با بعضي ناملايمات ساده تر شده و آستانه تحملم بالاتر رفته. عصبانيتم خيلي كمتر طول مي كشد و در هر دلخوري همزمان تلاش ميكنم ماجرا را از زاويه طرف مقابل هم ببينم. گرچه كافي نيست. يك سال گذشته تابو شكني هاي زيادي داشته ام، با ترس هاي زيادي روبرو شده ام و بي پرواتر و پوست كلفت تر رفته ام پي حقم. واكنشم به آدمها هم ملايم تر شده اما هنوز تحت تنش و استرس و خشم مي ريزم به هم و ناگهان دلم ميخواهد منطقم را از برق بكشم و اجازه بدهم احساسات عنان همه چيز را بدست بگيرد. اين ها را گفتم كه توضيح بدهم از خودم راضي نيستم. نقاط ضعف زيادي دارم و اين روزها به شكل آزمون و خطا در تلاش براي مشخص كردن حريم و روابطم خيلي ها را حذف كرده ام. اشتباه هم كم نداشته ام و ندارم البته. گاهي دلم براي فلان رفيقي كه از ناراحتي كنار گذاشته ام يا فلان رابطه قطع شده تنگ مي شود. هر روز برايم شبيه يك بازي كامپيوتري است كه بايد براي رفتن به مرحله بعد عملكرد بهتري داشته باشم. همه انرژيم را گذاشته ام روي آموختن و خواندن و كسب قابليت. برنامه دارم، هدف دارم و بالاخره ياد گرفته ام خرده خرده كارهاي بزرگ را به انجام رساندن. با اين وجود گاهي هم هست كه ناگهان بي منطق، خسته و نااميد ميشوم. مثل امروز كه دلتنگ بودم، خيلي زياد، خيلي زياد.