هر كجا روي وصله ي مني

دريا دادور يك ترانه دارد به اسم شبم تاريك. جزوه ها آنقدر حجيم هستند كه وقت نمي كنم براي استراحت تا محوطه پايين بروم و بيايم. در عوض نشسته ام روي يكي از مبل هاي راحتي بين ميزها و گوشش ميكنم. پاي راستم با ريتم آهنگ تكان مي خورد و هندزفري به گوش لبخند مي زنم. كسي هم فكر نمي كند خلم، اينجا پر آدم هايي است كه بدون كفش پشت ميز مي نشينند يا چارزانو گلوله مي شوند روي كف زمين و مبل يا سر روي مبل خوابشان مي برد.بايد برگردم سر ساختارهاي شيمياي و لاك ها و رزين ها، چه مي گفتي؟!