شهريور

ديروز، سه وعده اشك ريخته ام. صبح را براي خبر بيماري مادر قديمي ترين رفيقم و بغض و ترسش آن سوي خط.ظهر را براي خاطر مامان كه دست بر نمي دارد از زير و رو كردن قصه هاي جديد و قديمي و اصرار بر اينكه فلاني چه ايرادي داشت و بهماني چرا نه و حكايتمان كم مانده تبديل شود به يك جدال كهنه و شب را...شب را از درماندگي و نداشتنت...

در همین حوالی...