به خودت بيا

ترس هاي ما فقط مايه آزار خودمان نيستند. گاهي ما ديگران را، آدمهايي كه دوستمان دارند را آزار مي دهيم براي اينكه نمي توانيم ترس هايمان را كنترل كنيم. مثلاً از متعهد بودن مي ترسيم، از قبول مسوليت مي ترسيم، ترس از صميميت داريم، ترس از دست دادن داريم، از اعتماد كردن مي ترسيم، از اينكه اشتباه انتخاب كنيم مي ترسيم، يك جايي توي زندگي مان زخم خورده ايم و حالا از هر نشانه اي بر تكرار آن تجربه مي ترسيم يا هرچه. همينطور مي ترسيم و اين طرف مقابل است كه تاوان مي دهد، كه نمي تواند نزديك بشود، كه نمي تواند بدست بياورد و بايد بدخلقي هايمان را تاب بياورد، بي حوصلگي مان را تاب بياورد، عصباني شدنمان از يك انتقاد كوچك را تاب بياورد چون ما ترسيده ايم و اين ترس در جانمان ريشه كرده و روح مان را شيشه ي نازكي كرده كه راحت مي شكند. امروز صبح كه به مكالمه ي ديشبم با فلاني فكر مي كردم ديدم شايد او فقط آدم درستي است كه در زمان اشتباه ظاهر شده...