باور كنيم

همه ي روابط بشر يك جور معامله ي دو سويه است، يكيش هم رفاقت. يعني اگر قرار است از آدمها توقع توجه و محبت و دوستي داشته باشيد چيزي هم متقابلاً بايد براي ارايه  وجود داشته باشد. نمي شود اين حس را به آدمها منتقل كنيم كه از اعتماد يا دست و دل بازي يا توجهشان سو استفاده شده و اين ماجرا را همينطور تكرار كنيم و بعد توقع داشته باشيم دوستي ها را حفظ كنيم. يكسري قاعده اجتماعي هست، يكسري به يادآوردن ها، يكسري كارهاي روتين كه اگر انجام نشود كم كم اعتبارمان پيش آدمها مي رسد به صفر. يعني هركسي تا يك جايي كوتاه مي آيد و از آنجا به بعدش دست از نمايش نفهميدن بر مي دارد. نه اينكه لزوماً به رو بياورد يا حرف بزند، توي انتخاب هايش تجديد نظر مي كند. به خودش مي گويد چرا فلاني را توي دايره ي دوستانم نگه دارم مثلا".مي خواهم بگويم زندگي اجتماعي شبيه به بازي است، اگر قواعدش را رعايت نكنيم و به حقوق همبازي هايمان احترام نگذاريم ما را كنار مي گذارند، به همين سادگي. حالا هي بياييم و حرف و كلمه خرج كنيم يا و ابراز احساسات كلامي داشته باشيم اما آنجا كه بايد خودمان را زده باشيم به نفهمي، فايده اش كجاست؟ نمي شود تازه وقتي حس كرديم منافع و روابطمان به خطر افتاده يادمان بيفتد عه فلاني مي خواستم فلان كار را برايت بكنم ببخشيد دير شد يا يادم رفت يا وقت نشد يا سرم شلوغ بود و يا نوش داروي بعد مرگ سهراب پيش كشش كنيم.بعد تعجب كنيم كه چي شد و چرا فلان دوستي از دست رفتم. براي رابطه اي كه دوست داريد ارزش و احترام قائل باشيد، اعتبارتان كه پيش آدمها خدشه دار شد بعد از آن خروار خروار بودن و كاري كردنتان به چشم نمي آيد.

در همین حوالی...