ما

شب هاي زيادي هست كه بعد از يك روز پر كار، يك روز تعطيل، يك روز معمولي، يك روزِ كسل كننده ي توي خانه يا يك روز سرگرم كننده ي پر از دور همي، اصلا يك هر روزي، ناگهان چيزي توي وجودم خالي مي شود. انگار باتري تمام كرده باشم، انگار همه ي شارژم را روز خورده باشد و تمام شده باشم يكهو پر مي شوم از بي انگيزگي و غصه و فكرهاي مزخرف. گاهي گريه ام مي گيرد، گاهي بدخلق و ساكت مي شوم و گاهي هم مي افتم يك گوشه و شده كه مثلا چهل و پنج دقيقه بي تكان خوردن زل زده ام به جايي. بعد حال مزخرف مي رود و من مي خوابم يا كتاب مي خوانم يا سخنراني گوش مي كنم يا هرچه. صبح كه چشم باز مي كنم، انگار آدم ديگري باشم، باز شور زندگي دارم و ميل بدست آوردن و تغيير دادن. گاهي فكر مي كنم چند نفر در من است و هر نفر زندگي خودش را مي كند...

در همین حوالی...