به وقت من

يك روزي كلكسيونر ساعت مچي مي شوم. مثلاً همين هشت تا ساعت مچي را مي رسانم به هشتاد تا هشتصد تا، بعد هر بار با جزييات يادم مي ماند كه كدام را از كجا خريده ام يا هديه گرفته ام. مثل اين روزها كه مي دانم آن روز آخري آن ژاك لمن طلايي دستم بودم يا آن روز اول سواچ صفحه صورتي. يادم هست هفت سال پيش توي نمايشگاه صفحه ي ساعتم ياسي و گرد و كوچك و بي عقربه بود و آويزهاي كوچك نقره اي به بند استيلش هست. يادم هست روز دفاع كدام ساعت دستم بود و يادم هست كه تاريخش تنظيم نبود و يادم هست كه توي عروسي فلاني توي سالگرد بهماني توي آن روزي كه باران تندي مي باريد...من حافظه ي خوبي ندارم اما جيزي در باره ي ساعت ها هست، شبيه به بوها، كه مرا نگه مي دارد در بخشي از گذشته و فكر مي كنم چه خوب كه جز اعضاي خانواده از كسي ساعت كادو نگرفته ام، فكر كن چه پيچيده مي شد...

در همین حوالی...