آنها

قبل‌تر فکر می‌کردم آدم‌ها برام حرف میزنن چون امن و شنوا هستم. حالا فکر میکنم قضیه خیلی ساده‌تره. آدم‌ها حرف میزنن چون مثل من محتاط و مضطرب نیستن. فکر نمیکنن طرف مقابل باید خیلی نزدیک، خیلی امن و امتحان شده باشه که بشه براش حرف زد. فکر نمیکنن ممکنه روزی از هرچی میگن بر‌علیه خودشون استفاده بشه. این حس نیاز وسواس‌گونه به مراقبت رو ندارن. رها‌ترن، در زمان و مکان مناسب که باشی باهات حرف میزنن، نبودی با یکی دیگه حرف میزنن. داستان اینه که تجربه‌ی زندگی از زاویه خودت فرصت نمیده ببینی همه‌چیز از زاویه دیگران میتونه چقدر متفاوت باشه، مثلاً چقدر ساده‌تر.