آه گلادیاتورها

واقعیت تعداد سالهایی است که گذرانده ایم، دمای هوا در بیرون از دفتر است، شکوفه های روی درخت است. واقعیت عاقبت مردن همه مان است و اینکه اگر دستت را به کتری داغ بچسبانی میسوزد و فلفل تند است. ما اما در تصورات زندگی میکنیم. در خیال اینکه بهار بدون فرصت سفر رفتن چیز مزخرفی است و غربت سنگین است و دوری تلخ است و دلتنگی شوری مزخرفی شبیه اشک یا آب دریا دارد، پر از املاح اضافی. ما با واقعیت زندگی نمیکنیم. واقعیت ثبات اقتصادی و سیاسی بیشتر، رقم درآمد بالاتر و امکانات بیشتر اینجا است. دوست و بغل گرفتن بابا و بوی خوش غذای مامان با صدای خنده هاش اگر برایت با همه ی چیزهای اینجا برابری کند نمیتوانی توضیحش بدهی. کتاب فروشی رفتن، توی کافه منوی آشنا داشتن، شهر را شناختن، به جایی تعلق داشتن. این که دلت پر بکشد که بتوانی با بقال سر کوچه به زبان خودت نه اشاره حرف بزنی را نمیشود توی نیم خط طوری اعلام کرد که شنونده متوجه آن بشود. حال مزخرفی دارم که به اندازه ی آمار مرگ و میر از کرونا واقعی است گرچه برای خودم.