هنوز هم

امروز بالاخره اومدیم سر کار. همه ماسک زده هستند و از خروجی پارکینگ تا ورودی کارخونه و ساختمون سه بار تبمون رو چک کردن. با برگه ی اجازه نامه تونستیم بیایم بیرون. همه جا بوی الکل و وایتکس میده و دیوار ها پر از اعلان های بهداشتیه. دلم برای روزهای عادی تنگ شده. بعد از بیست و چند روز خونه نشینی طوری ساعت خواب و برنامه هامون بهم خورده که امروز از خواب بیدار شدن و سر کار اومدن واقعاً سخت بود. دوباره برای تایلند بلیط خریدیم و دوباره اون رو هم کنسل کردن. رفیق نزدیکم پدرش رو از دست داد، دیروز مامان و بابا جای من رفتن مراسم ختم. چقدر همه چی سر جای خودش نیست. وضعیت موقتی و معلق و مضحک لعنتی! دنیای خزعبل لعنتی...