نام و نشانم

خوب است که اسمم سوسن، سحر، ماندانا و خیلی اسم های دیگر نیست. در عوض میتوانستم نیلوفر، شیدا، تارا یا حتی پرستو باشم. پرنیان و نورا و سوگل هم نمیشد که باشم. آدم این چیزها را حس میکند. جای همه ی اینها دو تا اسم گرفتم. یکی اسم شناسنامه ای که فقط توی فرم ها و کارت های شناسایی نشسته یا روی جلد پایان نامه و لیست اساتیدم. یکی هم نامی که همواره بوده ام و شنیده ام و تکرار شده و آشناست و اینجا مخفف شده و نشسته روی کارت ویزیتم. داشتم فکر میکردم اینهمه آدم هم اسم من توی دنیا هست اما من برای چند نفر تعریف این اسمم؟ یک جوری که وقت شنیدنش  اول از همه یاد من بیفتند. جوری که خوش آمدن یا نیامدنشان از آن اسم مربوط به حس بد و خوبشان به من باشد.