در باب ما و اونا

چه چیزهای کوچکی برای لذت بردن که اینجا هست و آنجا از ما دریغ میشد. اینکه بتوانی با بودجه ی محدودت کلی انتخاب برای خرید ماشین داشته باشی. اینکه مجبور نباشی برای یک ماشین خارجی چند برابر قیمت واقعیش پرداخت کنی. اینکه اگر لباس و غذا گران تر از آنجاست لااقل قدرت خرید درامدت اینجا بالاتر است. اینکه فلان مدل از لکسوس یک رویا نیست، میشود برایش برنامه ریخت و اگر در اولویت ها باقی ماند دو سه سال بعد خریدش. چند وقت پیش زوجی را توی یک مرکز خدمات ناخن دیدم که دو تایی برای خانم رنگ لاک انتخاب می کردند. چه چیزهای کوچک و شادی بخشی از ما دریغ شده، اینکه باد لای موهات بپیچد، اینکه مردها آنقدر حریص نباشند که همه جا و در همه حال به تو زل بزنند. اینکه پاییز باشد و تو پلیورهای رنگی، کلاه های رنگی، کلی انتخاب رنگی داشته باشی. یا حتی جدای از قوانین آدمها آنقدری کم قضاوت باشند که بتوانی آن کلاه قرمز بافتنی که دو تا شاخ گوزن نمدی روی سرش دارد بپوشی و کسی به تو نخندد و نمایندگی زارا دم در خانه ات و یک چیز دم دستی باشد نه برنامه ی خریدی که باید در ترکیه و کشورهای همسایه دنبال کنی. بعضی وقتها فکر میکنم این کشور یه آدمهای میانسال اجازه میدهد توی مسابقات رقص شرکت کنند، به پیرزن ها اجازه میدهد رنگ های روشن و براق بپوشند و پر است از پارک هایی که در ان زن و مردها گروهی میرقصند تا ورزش کرده باشند و سالم بمانند برای اینکه فرهنگ مریضی ندارد. این بخش نقصیر دولت و قوانین نیست، این بخشی که در آن شما نمی توانید یک لباس را در دو مهمانی بپوشید و میهمانی های خانوادگی باید شبیه جشن عروسی اینجایی ها باشد تقصیر خود ماست. این اجتماع ماست که زن ها در پارک هایش راحت ورزش نمی کنند و در انتخاب رنگ ها معذبند و میهمانی در آن یک پروژه ی جدی و پر هزینه است. اینجاست که حقوق معلمش از مدیر تولید کارخانه بالاتر است و مردمش به معلم نمی گویند مفت خور! و اینکه دوستانی داریم که مرد آشپزی میکند چون خانم بلد نیست و این برایشان هیچ عجیب نیست. دوستانی داریم که درآمد خانم بالاتر است و کسی پی سلطه گری نیست. زوج ها کم تنش تر و ملایم ترند. از شوخی هم دیرتر آزرده میشوند کم تر توی لاک دفاعی هستند. آخ چه چیزهای کوچک پیش پا افتاده ای که از ما دریغ کردند و دریغ کردیم.