در ادامه ی زیست تازه ام

درد گردنم اینجا تشدید شده. جفت شصت های دستم هم به سختی تا میشن و مفصل خشک و صدا داره. حالا عوارض رطوبت و کولر گازیه یا گوشی و کامپیوتر یا عصبیه نمیدونم. نکته جالب اینه که تعداد فرصت شغلی از متقاضی بیشتره. دفتر ما بالای کارخونه س که حدود نیم ساعت صبح ها و حدود چهل و پنج دقیقه تو  ترافیک عصر تا مرکز شهر فاصله داره. یه شهرک صنعتی خیلی بزرگ و پیشرفته که کاملا شبیه شهره و آباد. با این شرایط نمیتونیم کسی رو برای بخش فروش خارجی پیدا کنیم چون میفرمان خیلی دورین! آخرین شرکتی که تو تهران میرفتم تو خیابون آرژانتین بود و از پونک حدود یک ساعت رفت و یک ساعت و نیم برگشتم طول میکشید. تازه فکر میکردم نزدیکم.  کلا تعریفشون از دوری جالبه. دلم میخواد دوستامو از ایران بردارم بیارم اینجا. راستش اینکه امکان زندگی با کیفیت تر فراهمه اما من انگاری خسته و کم حوصله م. شبا دوستمون میاد دنبال حضرت یار که برن باشگاه و استخر. منم دو بار رفتم و گردنم بدتر شد. اینجا استخر توی خونه پدیده متداولی نیست. اما تعداد آدمای با وضعیت مالی خوب زیاده و اینو از ماشینا و شلوغی فروشگاه های برندای معروف میشه فهمید. استخر هتل های خوب میشه عضویت گرفت که معمولا خلوت و تمیزن. شهر چند تایی پارک آبی هم داره که یبار رفتیم و افتضاح بود. یمقدار سطح بهداشتشون پایینه. اکتبر تعطلات یک هفته ای دارن. بلیط ایرانو چک کردم و شوکه شدم. هر روز چندین پرواز و همه پر یا قیمتای نجومی. گویا کل چین میان ایران. تایلندم نمیشه رفت چون میخوره به دوره ماهیانه م. نهایتا فکر کنم بریم پیش یه دوست چینی دیگه و اینجارو بگردیم. هنوز معلوم نیست دیوار چینم میبینیم یا نه. امیدوارم بخاطر غذا به مصیبت نیفتیم. مزه های شیرین تو همه چی هست و همشم بوی ناخوشی داره همه چی. غذایی که توی خونه درست میکنیم خوبه ولی فقط یه شعله گاز برقی داریم. سبزی که نیست، لپه و عدسم نیست و گوشت چرخ کرده م پیدا نکردم. چرخ گوشت هست ولی فلن دلم نیومده بخرم. از طرفیم تعداد غذایی که میتونم درست کنم خیلی محدوده.دوست دارم لباس بخرم منتها مغزم همش قیمتارو با ایران مقایسه میکنه و این جلومو میگیره. اگه یکی بیاد پیشمون کلی خوراکی مثل لپه و زرشک و سبزی خشک میاره و مدتی راحت تریم. معمولا سر کار خواب آلودم! کلا چش بازار در اومده با استخدام من. طفلی اینا که کنترل کیفیتو میخوان بدن دست من.