لعنتی ها

قبلا خرید کردن رو دوست داشتم، برام لذت بخش بود و هیجان انگیز. بعضی وقت ها بابت موفقیت های کوچیک به خودم جایزه میدادم. مثلا بابت تموم کردن فلان پروژه یا خوندن فلان مقاله و نمره ی خوب فلان امتحان. دیگه خرید کردنو دوست ندارم. قیمت های چند برابر شده عصبیم میکنن. ذهنم به ارقام تازه عادت نداره و هیچی بنظرم دیگه با قیمتش تناسب نداره. انگار همه چیز دیگه غیر ضروریه و خریدش توجیهی نداره، حس خوبی هم نمیده. میخوام بگم حتی اگه دست خودمو باز گذاشته باشن که چیزی بخرم باز یه حس عذاب وجدانی همراهمه که دیگه نمیذاره تو این شرایط از خرید لذت ببرم. انگاری دلواپسیت فقط از آینده ی نامعلوم خودت نباشه، برای همه ی آدم هایی که میشناسی و دوست داری یا حتی همه ی اونهایی که نمیشناسی هم دلت آشوبه. تنها کاری که ازم بر میاد اینه که زودتر رساله م رو تموم کنم و برسم به دفاع و دلم خوش بمونه به سلامتی خانواده. چه مسخره خوشی های ساده مون رو ازمون گرفتن.